هوش مصنوعی: این شعر از حافظ، شاعر بزرگ فارسی، سروده شده است و مضامین عرفانی، عاشقانه و اجتماعی را در بر می‌گیرد. شاعر از رحمت الهی، عشق، آزادی، و یادآوری وقایع تاریخی مانند واقعه کربلا سخن می‌گوید. همچنین، اشاره‌هایی به طبیعت و بهار دارد که نماد تجدید حیات و امید است.
رده سنی: 16+ متن دارای مضامین عمیق عرفانی و تاریخی است که درک آن به بلوغ فکری و آگاهی فرهنگی نیاز دارد. همچنین، برخی اشارات به وقایع تاریخی مانند کربلا ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد.

بر سر کفر و دین فشان رحمت عام خویش را

بر سر کفر و دین فشان رحمت عام خویش را
بند نقاب بر گشا ماه تمام خویش را

زمزمهٔ کهن سرای گردش باده تیز کن
باز به بزم ما نگر ، آتش جام خویش را

دام ز گیسوان بدوش زحمت گلستان بری
صید چرا نمی کنی طایر بام خویش را

ریگ عراق منتظر ، کشت حجاز تشنه کام
خون حسین باز ده کوفه و شام خویش را

دوش به راهبر زند ، راه یگانه طی کند
می ندهد بدست کس عشق زمام خویش را

ناله به آستان دیر بیخبرانه می زدم
تا بحرم شناختم راه و مقام خویش را

قافله بهار را طایر پیش رس نگر
آنکه بخلوت قفس گفت پیام خویش را
وزن: مفتعلن مفاعلن مفتعلن مفاعلن (رجز مثمن مطوی مخبون)
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:بصدای درمندی بنوای دلپذیری
گوهر بعدی:نوای من از آن پر سوز و بیباک و غم انگیزست
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.