دو دسته تیغم و گردون برهنه ساخت مرا
فسان کشیده بروی زمانه آخت مرا

من آن جهان خیالم که فطرت ازلی
جهان بلبل و گل را شکست و ساخت مرا

می جوان که به پیمانه تو می ریزم
ز راوقی است که جام و سبو گداخت مرا

نفس به سینه گدازم که طایر حرمم
توان ز گرمی آواز من شناخت مرا

شکست کشتی ادراک مرشدان کهن
خوشا کسی که به دریا سفینه ساخت مرا

«اقبال لاهوری»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir