به آدمی نرسیدی ، خدا چه میجوئی
ز خود گریخته ئی آشنا چه می جوئی

دگر بشاخ گل آویز و آب و نم در کش
پریده رنگ ز باد صبا چه می جوئی

دو قطره خون دلست آنچه مشک مینامند
تو ای غزال حرم در ختا چه میجوئی

عیار فقر ز سلطانی و جهانگیری است
سریر جم بطلب ، بوریا چه می جوئی

سراغ او ز خیابان لاله میگیرند
نوای خون شدهٔ ما ز ما چه میجوئی

نظر ز صحبت روشندلان بیفزاید
ز درد کم بصری توتیا چه میجوئی

قلندریم و کرامات ما جهان بینی است
ز ما نگاه طلب ، کیمیا چه می جوئی

«اقبال لاهوری»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir