هوش مصنوعی: این شعر به گذرا بودن دنیا و تجربیات انسان‌ها در طول تاریخ اشاره دارد. شاعر بیان می‌کند که گذشتگان دنیا را بارها دیده‌اند و به بی‌ثباتی و ناپایداری آن پی برده‌اند. او از آرزوهای بی‌پایان، ناپایداری زندگی، و بی‌اعتباری دنیا سخن می‌گوید و توصیه می‌کند که با احتیاط و آگاهی در این دنیا گام برداریم.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی موجود در شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اشارات و استعاره‌های به کار رفته نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه زندگی دارند.

غزل شمارهٔ ۵۷

گذشتگان که هوس دیده‌اند دنیا را
به پیش خود همه پس دیده‌اند دنیا را

دوام‌کلفت دل آرزو نخواهی کرد
در آینه دو نفس دیده‌اند دنیا را

چوصبح هیچ‌کس اینجا بقا نمی‌خواهد
هزار بار ز بس دیده‌اند دنیا را

دل دو نیم چوگندم نموده‌اند انبار
اگر به قدر عدس دیده‌اند دنیا را

به احتیاط قدم زن‌که عافیت‌طلبان
سگ گسسته مرس دیده‌اند دنیا را

مقیدان به چه نازند ازین تماشاگاه
به چشم باز قفس دیده‌انددنیا را

دمی به حکم هوس چشم آب باید داد
که دود آتش خس دیده‌اند دنیا را

به‌قدر جاه و حشم انفعال در جوش است
هما کجاست مگس دیده‌اند دنیا را

چه‌آگهی وچه‌غفلت چه‌زندگی‌وچه‌مرگ
قیامت همه‌کس دیده‌اند دنیا را

وداع قافلهٔ اعتبارکن بیدل
همین صدای جرس دیده‌اند دنیا را
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.