هوش مصنوعی: این شعر عرفانی از بیدل دهلوی، با استفاده از تصاویر پیچیده و استعاره‌های غنی، به موضوعاتی مانند عشق، وهم، حقیقت، و ناپایداری زندگی می‌پردازد. شاعر از عناصری مانند آب، آینه، و نور برای بیان مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی استفاده می‌کند.
رده سنی: 18+ مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی، استفاده از استعاره‌های پیچیده و زبان ادبی سنگین، درک این شعر نیاز به دانش ادبی و بلوغ فکری دارد که معمولاً در سنین بالاتر وجود دارد.

غزل شمارهٔ ۵۹

فال حباب زن‌، بشمر موج آب را
چشمی به‌صفرگیر و نظرکن حساب را

عشق ازمزاج ما به هوس‌گشت متهم
در شک‌گرفت نقطهٔ وهم انتخاب را

گر نیست زبن قلمرواوهام عبمتت
آب حیات تشنه لبی‌کن سبراب را

چشمم تحیر آینهٔ نقش پای تست
مپسند خالی از قدمت این رکاب را

عالم تصرف بد بیضاگرفته است
اعجاز دیگر است ز رویت نقاب را

امروز در قلمرو نظاره نور نیست
از بس خطت به سایه نشاند آفتاب را

فیض بهار لغزش مستانه بردنی‌ست
در شیشه‌های آبله می‌کن‌گلاب را

اجزای ما جو صبح نفس‌پرور است و بس
شیرزه کرده‌اند به باد این‌کتاب را

ما بیخودان به غفلت خ‌د پی‌.نبرده‌ایم
چشم آشنانشدکه چه رنگ است خواب‌را

در طینت فسرده صفاهاکدورت است
آیینه می‌کند همه زنگار آب را

جوش خزانم آینه‌دار بهار اوست
نظاره‌کن ز چاک کتان ماهتاب را

بیدل به‌گیر و دار نفس آنقدر مناز
آیینه‌کن شکست‌کلاه حباب را
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.