هوش مصنوعی: این شعر از بیدل دهلوی، با زبان نمادین و پر از استعاره، به موضوعاتی همچون ناامیدی، سرنوشت، آزادی واهی، پیری و بی‌معنایی زندگی می‌پردازد. شاعر با تصاویری مانند تیر بی‌اثر، صیاد و نخجیر، زنجیر و خواب عدم، احساس یأس و اسارت در چرخه‌ی تقدیر را بیان می‌کند. همچنین، او به ناتوانی انسان در رسیدن به حقیقت و درک متقابل اشاره دارد.
رده سنی: 18+ متن از لحاظ محتوایی پیچیده و پر از مفاهیم انتزاعی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی دارد. همچنین، مضامین یأس‌آلود و پرسش‌های وجودی مطرح‌شده برای نوجوانان مناسب نیست.

غزل شمارهٔ ۸۳

ز آهم مجویید تأثیر را
پر از بال عنقاست این تیر را

مصوربه هرجاکشد نقش من
ز تمثال رنگی‌ست تصویر را

درین دشت و در، دم صیاد نیست
رمیدن گرفته‌ست نخجیر را

بنای نفس بر هوا بسته‌اند
زتسکین‌گلی نیست تعمیر را

گهی دیر تازیم وگه‌کعبه جو
جنونهاست مجبور تقدیر را

به خواب عدم هستیی دیده‌ایم
ز هذیان مده رنج‌، تعبیر را

گرفتار وهم است آزادی‌ات
صدا می‌کشد بار ‌زنجیر را

به وهم اینقدر چند خوابیدنت
برآر از بغل پای در قیر را

زروی‌ترش عرض‌پیری مبر
تبه می‌کند سرکه ین شیر را

خم قامتت این صلا می‌زند
که بر طاق نه ذوق شبگیر را

به هرجا مخاطب ادا فهم نیست
برین ساز بشکن بم وزیر را

به تهدید ازین همدمان امن خواه
تسلسل وبال است تقریر را

اگر مرجع زندگی خاک نیست
کلک زن خناق‌گلوگیر را

زمین تا فلک نغمهٔ بیدل ست
خمیدن‌کجا می‌برد پیر را
وزن: فعولن فعولن فعولن فعل (متقارب مثمن محذوف یا وزن شاهنامه)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۴
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۸۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۸۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.