مکن ز شانه پریشان دماغ‌گیسو را
مچین به چین غضب آستین ابرورا

نگاه را مژه‌ات نیست مانع وحشت
به سبزه‌ای نتوان بست راه آهو را

به کنه مطلب عشاق راه بردن نیست
گل خیال تو بیرون نمی‌دهد بو را

سری‌که نشئه‌پرست دماغ استغناست
به‌کیمیا ندهد خاک آن سرکو را

عتاب لاله‌رخان عرض جوهر ذاتی‌ست
ز شعله‌ها نتوان بردگرمی خو را

کجا به‌کشتن ما حسن می‌کندتقصیر
که زیر تیغ نشانده‌ست نرگس او را

خط غرور مخوان آنقدر ز لوح هوا
یکی مطالعه‌کن سرنوشت زانو را

خجالت من و ما آبیار مزرع ماست
عرق سحاب بهاراست رستن مو را

چو سایه‌عمر به افتادگی گذشت اما
به هیچ جای نکردیم‌گرم پهلو را

به دامن شب ما از سحر مگیر سراغ
بیاض دیده به خواب است چشم آهو را

ز پیچ وتاب میانش بیان مکن بیدل
به چشم مردم عالم میفکن این مو را

«بیدل دهلوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir