هوش مصنوعی: این متن شعری است که از دل‌های پر از غم و اندوه، عشق و حسرت سخن می‌گوید. شاعر با استفاده از استعاره‌های زیبا مانند آبله، چشم پر آب، باغی با بهار سنگی، و آیینه، احساسات عمیق و پیچیده‌ای را بیان می‌کند. متن پر از تصاویر شاعرانه و مفاهیم عرفانی است که نشان‌دهنده‌ی دردها، آرزوها و تنهایی انسان است.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و احساسی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از استعاره‌ها و مفاهیم مورد استفاده نیاز به تجربه‌ی زندگی بیشتری برای درک کامل دارند.

غزل شمارهٔ ۲۱۳

هم آبله هم چشم پر آب است دل ما
پیمانهٔ صد رنگ شراب است دل ما

غافل نتوان بود ازین منتخب راز
هشدارکه یک نقطه‌کتاب است دل ما

باغی‌که بهارش همه سنگ است دل اوست
دشتی‌که غبارش همه آب است دل ما

ما خاک ز جا بردهٔ سیلاب جنونیم
سرمایهٔ صدخانه خراب است دل ما

پیراهن ما کسوت عریانی دریاست
یک پرده تنکتر ز حباب است دل ما

در بزم‌وصالت‌که حیا جام به‌دست است
گر آب شود بادهٔ ناب است دل ما

منظوربتان هرکه‌شود حسرتش از ماست
یار آینه می‌بیند وآب است دل ما

تا آینه باقی‌ست همان‌عکس جمال است
ای یأس خروشی‌که نقاب است دل ما

تا چشم‌گشودیم به خویش آینه دیدیم
دریاب‌که تعبیر چه خواب است دل ما

ای آه اثر باخته آتش نفسی چند
خون شوکه زدست توکباب است دل ما

یارب نکشد خجلت محرومی دیدار
عمری‌ست‌که آیینه خطاب است دل ما

آیینه همان چشمهٔ توفان خیالی‌ست
بیدل چه توان‌کرد سراب است دل ما
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۱۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۱۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.