ای کرده تو مهمانم، در پیش دَرآ جانم
زان روی که حیرانَم، من خانه‌‌ نمی‌‌دانم

ای گشته زِ تو والِهْ، هم شهر و هم اَهلِ دِهْ
کو خانه؟ نِشانَم دِهْ، من خانه‌‌ نمی‌‌دانم

زان کَس که شُدی جانش، زان کَس مَطَلَب دانش
پیش آ و مَرَنْجانَش، من خانه‌‌ نمی‌‌دانم

وان کَزْ تو بَوَد شورَش، می‌دار تو مَعْذورَش
وَزْ خانه مَکُن دورَش، من خانه‌‌ نمی‌‌دانم

منْ عاشق و مُشتاقم، منْ شُهرهٔ آفاقَم
رَحْم آر و مَکُن طاقَم، من خانه‌‌ نمی‌‌دانم

ای مُطربِ صاحِبْ صَف می‌زَن تو به زَخْمِ کَف
بر راهِ دِلَم این دَف، من خانه‌‌ نمی‌‌دانم

شَمسُ الْحَقِ تبریزم جُز با تو نَیامیزم
می اُفتم و می‌خیزم، من خانه‌‌ نمی‌‌دانم

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir