هوش مصنوعی:
این شعر از بیدل به زیبایی‌های معنوی و عرفانی نوشیدن شراب (به‌عنوان نماد عشق و مستی معنوی) می‌پردازد. شاعر با استفاده از تصاویر شاعرانه مانند «خورشید معنی»، «مینا» (جام شراب)، و «بهار گلشن مینا»، حالات روحانی و وجدآور مستی را توصیف می‌کند. او زهد خشک را به‌چالش می‌کشد و معتقد است که مستی عارفانه، انسان را از رنج‌های دنیوی رها می‌سازد و به‌سوی شادی و روشنایی سوق می‌دهد.
رده سنی:
16+
این شعر دارای مضامین عرفانی و انتزاعی است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر دشوار است. همچنین، اشاره‌های نمادین به شراب و مستی نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد تا به‌عنوان استعاره‌های عرفانی درک شود، نه تشویق به مصرف مادی.
غزل شمارهٔ ۲۶۹
بیا خورشید معنی را ببین ازروزن مینا
که یاد صبح صادق می‌دهد خندیدن مینا
ز زهد خشک زاهد نیست باکی سیر مستان را
که ایمن از خزان باشد بهارگلشن مینا
زنام می، زبانم مست و بیخود در دهان افتد
نگاهم رنگ می پیداکند از دیدن مینا
مسیح وقت اگرکس باده را خواند عجب نبود
که هردم باده جان تازه بخشد در تن مینا
سلامت یک‌قلم در مرکزسنگ‌ست اگر دانی
شکست یأس می‌پیچد به خود بالیدن مینا
وداع معنی‌ات از لب‌گشودنهاست ای غافل
پری‌گردد پریشان آخر از خندیدن مینا
سرشت‌ما و میناگویی ازیک خاک شد بیدل
که ما را دل به تن می‌خندد از خندیدن مینا
که یاد صبح صادق می‌دهد خندیدن مینا
ز زهد خشک زاهد نیست باکی سیر مستان را
که ایمن از خزان باشد بهارگلشن مینا
زنام می، زبانم مست و بیخود در دهان افتد
نگاهم رنگ می پیداکند از دیدن مینا
مسیح وقت اگرکس باده را خواند عجب نبود
که هردم باده جان تازه بخشد در تن مینا
سلامت یک‌قلم در مرکزسنگ‌ست اگر دانی
شکست یأس می‌پیچد به خود بالیدن مینا
وداع معنی‌ات از لب‌گشودنهاست ای غافل
پری‌گردد پریشان آخر از خندیدن مینا
سرشت‌ما و میناگویی ازیک خاک شد بیدل
که ما را دل به تن می‌خندد از خندیدن مینا
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۶۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۷۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
