هوش مصنوعی: این شعر از بیدل دهلوی، با استفاده از استعاره‌های پیچیده و تصاویر شاعرانه، به موضوعاتی مانند ناپایداری جهان، رنج‌های بشری، و اهمیت ادب و تأمل در زندگی می‌پردازد. شاعر با اشاره به حباب به عنوان نمادی از بی‌ثباتی و فناپذیری، از دشواری‌های زندگی و جستجوی معنا در این جهان گذرا سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ متن از مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی برخوردار است و درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده ممکن است برای خوانندگان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۳۴۸

کیفیت هوای که دارد سر حباب
ما را ز هوش برد می ساغر حباب

هرکس به رمز بیضهٔ عنقا نمی‌رسد
چیزی نهفته‌اند به زیر پر حباب

درکارگاه دل به ادب باش و دم مزن
پر نازک است صنعت میناگر حباب

پوشیده نیست صورت بنیاد زندس
آیینه بسته‌اند به بام و در حباب

اقبال هیچ وپوچ جهان ننگ همت است
دریا چه سرکشی کند از افسر حباب

هرسوهجوم روی تنگ‌گرد می‌کند
این عرصه راکه‌کرد پر از لشکر حباب

هرقطره زین محیط به موج‌گهررسد
ما جامه می‌کشیم هنوز از بر حباب

از هر غمی به جام تسلی نمی‌رسیم
دریا نموده‌اند به چشم تر حباب

مرهون‌گوشهٔ ادبم هرکجا روم
پای به دامن است همان رهبر حباب

کو فرصتی‌که فکر سلامت‌کندکسی
آه از سوادکشتی بی‌لنگر حباب

سحر است بیدل این همه سختی‌کشیدنت
سندان‌گرفته‌ای به سر از پیکر حباب
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۴۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۴۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.