هرجا نفسی هست ز هستی‌ گله دارد
دیوانه و هشیار همین سلسله دارد

پیچیده به پای طلبم دامن دشتی
کز آبله صد ریگ روان قافله دارد

معذورم اگر طاقت رفتار ندارم
چون شمع ز سر تا قدمم آبله دارد

بیتابی دل سنگ ره بیخبریهاست
از وضع جرس قافلهٔ ما گله دارد

بیگانهٔ کیفیت غیب است شهادت
چندان که زبان تو ز دل فاصله دارد

محمل‌کش تسلیم ز خود رفتن اشکیم
این قافله یک لغزش پا راحله دارد

در وادی فرصت سر و برگ قدمی نیست
دل می‌رود و دست فسوس آبله دارد

بر وحشت ما خرده مگیرید که عاشق
چون اشک همین یک دل بی‌حوصله دارد

یک‌چند تو هم خانه به‌دوش‌من و ما باش
آفاق در آواز جرس قافله دارد

دردسر گل چند دهد نالهٔ بلبل
بیدل غزل ما نشنیدن صله دارد