هوش مصنوعی: این شعر از بیدل دهلوی، شاعر پارسی‌گوی، سرشار از مضامین عاشقانه، عرفانی و فلسفی است. شاعر از فراق، درد دل، ناامیدی و جستجوی حقیقت سخن می‌گوید. او از عناصری مانند باد، آتش، موج و سیل برای بیان احساسات خود استفاده می‌کند. در نهایت، شعر به یأس و خاموشی می‌رسد که نشان‌دهنده‌ی عمق رنج شاعر است.
رده سنی: 18+ مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی موجود در شعر، نیاز به درک و تجربه‌ی بالایی دارد که معمولاً در سنین پایین تر به دست نمی‌آید. همچنین، برخی از تصاویر و استعاره‌ها ممکن است برای مخاطبان جوان تر سنگین و نامفهوم باشد.

غزل شمارهٔ ۱۰۶۸

مکتوب من به هرکه برد باد می‌برد
تا یاد کس رسیدنم از یاد می‌برد

پرواز رنگ من اگر آید به امتحان
مانی شکست خامه به بهزاد می‌برد

در دیر پا بر آتشم از کعبه سر به سنگ
دیگر کجایم این دل ناشاد می‌برد

از حرف و صوت جوهر تحقیق رفته گیر
آیینه تا نفس زده‌ای باد می‌برد

این پیکری‌که تیشهٔ تدبیر جانکنی است
ما را همان به تربت فرهاد می‌برد

تا گردی از خرام تو باغ تصورست
شوق از خودم به سایهٔ شمشاد می‌برد

یک موج اگر عنان گسلد سیل‌ گریه‌ام
از خاک هند دجله به بغداد می‌برد

هرچند دل ز شرم خیال‌ات عرق کند
یک شیشه خانه عرض پریزاد می‌برد

در آتشم فکن که سپند فسرده‌ام
تا سرمه نیست زحمت فریاد می‌برد

بیدل بنال ورنه درین دامگاه یأس
خاموشی‌ات ز خاطر صیاد می‌برد
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۰۶۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۰۶۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.