چو یکی ساغَرِ مَردی زِ خُمِ یار بَرآرَم
دو جهان را و نَهان را همه از کار بَرآرَم

زِپَسِ کوه بَرآیَم عَلَمِ عشقْ نِمایَم
زِ دلِ خاره و مَرمَر دَمِ اِقْرار بَرآرَم

زِ تَکِ چاه کسی را تو به صد سال بَرآری
منِ دیوانهٔ بی­دل به یکی بار بَرآرَم

چو از آن کوهِ بُلندم کَمَرِ عشق بِبَندم
زِ کَمَرگاهِ مُنافِق سَرِ زُنّار بَرآرَم

بَرِ من نیست من و ما عَدَمَم بی­سَر و بی­پا
سَر و دل زان بِنَهادم که سَر از یار بَرآرَم

به تو دیوار نِمایَم سویِ خود دَر بِگُشایم
به میان دست نباشد دَر و دیوار بَرآرَم

تو چه از کارفَزایی سَر و دَسْتار نِمایی؟
که من از هر سَرِ مویی سَر و دَسْتار بَرآرَم

تو زِ بیگاه چه لَنْگی زِ شبِ تیره چه تَرسی؟
که من از جانِبِ مَغرب مَهِ اَنْوار بَرآرَم

تو زِ تاتار هَراسی که خدا را نَشِناسی
که دو صد رایَتِ ایمان سویِ تاتار بَرآرَم

هَله این لحظه خَموشَم چو میِ عشق بِنوشَم
زِرِهِ جنگ بِپوشَم صَفِ پیکار بَرآرَم

هَله شَمسُ الْحَقِ تبریز زِفِراقِ تو چُنانم
که هیاهوی و فَغان از سَرِبازار بَرآرَم

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir