مَنَم آن عاشقِ عشقت که جُز این کار ندارم
که بر آن کَس که نه عاشق به جُز اِنْکار ندارم

دلِ غیرِ تو نَجویَم سویِ غیرِ تو نَپویَم
گُلِ هر باغ نَبویَم سَرِ هر خار ندارم

به تو آوردم ایمان دلِ من گشت مُسلمان
به تو دل گفت که ای جان چو تو دِلْدار ندارم

چو تویی چَشم و زَبانَم دو نَبینم دو نَخوانم
جُزِیک جان که تویی آن به کَس اِقْرار ندارم

چو من از شَهْدِ تو نوشَم زِچه رو سِرکه فُروشَم
جِهَتِ رِزْق چه کوشم نه که اِدْرار ندارم

زِ شِکَربورهٔ سُلطان نه زِ مِهْمانیِ شیطان
بِخورم سیر بَرین خوان سَرِ ناهار ندارم

نخورم غَم نخورم غَم زِریاضَت نَزَنَم دَم
رُخِ چون زَرْ بِنِگَر گَرْ زَرِ بسیار ندارم

نخورد خسروِ دلْ غَم مَگَر اِلّا غَمِ شیرین
به چه دل غَم خورَم آخِر دلِ غَم­خوار ندارم

پِیِ هر خایِف و ایمِن کُنَمی شرحْ وَلیکِن
زِ سُخَن گفتنِ باطن دلِ گفتار ندارم

تو که بی­داغِ جُنونی خَبَری گوی که چونی؟
که من از چون و چگونه دِگَر آثار ندارم

چو زِ تبریز بَرآمَد مَهِ شَمسُ الْحَق و دینم
سَرِ این ماهِ شَبِستانِ سِپَهدار ندارم

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir