مَنَم آن کَس که نبینم بِزَنَم فاخته گیرم
من از آن خارکَشانَم که شود خارْ حَریرم

به کِه مانَم به کِه مانَم که سُطُرلابِ جهانم
همه اشکالِ فَلَک را به یکایک بِپَذیرم

زِپَسِ کوهِ مَعانی عَلَمِ عشق بَرآمَد
چو عَلَمدار بَرآمَد بِرَهانَد زِ زَحیرم

زِسَحَر گَر بِگُریزم تو یَقین دان که خُفاشَم
زِضَرَر گَر بِگُریزم تو یَقین دان که ضَریرم

چو زِبادی بِگُریزم چو خَسَم سُخرهٔ بادم
چو دَهانَم نَپَذیرد به خدا خام و خَمیرم

نه چو خورشیدِ جهانم شَهِ یک روزهٔ فانی
که نَیَندیشد و گوید که چه میرم که بمیرم؟

نه چو گَردونْ نه چو چَرخَم نه چو مُرغَمْ نه چو فَرخَم
نه چو مِرّیخْ سِلَح‌­کَش نه چو مَهْ نیمه وَزیرم

چو مَنی خوار نباشد که تویی حافظ و یارم
بَرِ خَلْق اِبْنِ قَلیلَم بَرِ تو اِبْنِ کَثیرم

هُنرِ خویش بِپوشَم زِ همه تا نَخَرندم
به دو صد عیب بِلَنْگَم کِه خَرَد جُز تو امیرم؟

نخورم جُز جِگَر و دل که جِگَرگوشهٔ شیرم
نه چو یوزانِ خَسیسَم که بُوَد طُعمهْ پَنیرم

زِ شَرَر زان نَگُریزم که زَرَم نی زَرِ قَلْبَم
زِ خَطَر زان نَگُریزم که دَرین مُلْکِ خَطیرم

هَمگان مُردَنیانَند نِمایند و نَپایند
تو بیا کابِ حَیاتی که زِتو نیست گُزیرم

تو مرا جانِ بَقایی که دَهی جامِ حَیاتم
تو مرا گنجِ عَطایی که نَهی نامْ فَقیرم

هَله بس کُن هَله بس کُن کَم آوازِ جَرَس کُن
که کُهَم من نه صَدایم قَلَمَم من نه صَریرم

فَعِلاتُن فَعِلاتُن فَعِلاتُن فَعِلاتُن
همه می‌گوی و مَزَن دَم زِ شَهَنشاهِ شَهیرم

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir