هَله رفتیم و گِرانی زِ جَمالَت بُردیم
جِهَتِ توشَهٔ رَهْ ذِکرِ وصالَت بُردیم

تا که ما را و تو را تَذْکره­یی باشد یاد
دلِ خسته به تو دادیم و خیالَت بُردیم

آن خیالِ رُخِ خوبَت که قَمَر بَندهٔ اوست
وان خَمِ ابرویِ مانندِ هِلالَت بُردیم

وان شِکَرخندهٔ خوبَت که شِکَر تشنهٔ اوست
زِ شِکَرخانهٔ مَجموعِ خِصالَت بُردیم

چون کبوتر چو بِپَرّیم به تو بازآییم
زان که ما این پَر و بال از پَر و بالَت بُردیم

هر کجا پَرَّد فَرعی به سویِ اَصْل آید
هرچه داریم همه از عِزّ و جَلالَت بُردیم

شَمسِ تبریز شِنو خِدمَت ما را زِ صَبا
گَر شِمال است و صَبا هم زِ شِمالَت بُردیم