مادرم بَختْ بُدَست و پدرمْ جود و کَرَم
فَرَح اِبْنُ الْفَرَح اِبْنُ الْفَرَح اِبْنُ الْفَرَحَم

هین که بَگْلَربَکِ شادی به سعادت بِرَسید
پُر شُد این شهر و بیابانْ سِپَه و طَبْل و عَلَم

گَر به گُرگی بِرَسَم یوسُفِ مَهْ­روی شود
در چَهی گَر بِرَوَم گردد چَهْ باغ اِرَم

آن کِه باشد زِ بَخیلی دلِ او آهن و سنگ
حاتِمِ وَقت شود پیشِ من از جود و کَرَم

خاک چون در کَفِ من زَر شود و نُقرهٔ خام
چون مرا راه زَنَد فِتْنه گَرِ زَرّ و دِرَم؟

صَنَمی دارم گَر بویِ خوشش فاش شود
جانْ پَذیرد زِ خوشی گَر بُوَد از سنگْ صَنَم

مُرد غَم در فَرَحَش که جَبَرَاللّهُ عَزاک
آنچُنان تیغ چگونه نَزَنَد گَردنِ غَم؟

بِسِتانَد به سِتَم او دلِ هر کِه خواهد
عَدْل­ها جُمله غُلامانِ چُنین ظُلْم و سِتَم

آن چه خال است بر آن رُخ که اگر جِلْوه کُند
زود بیگانه شود در هَوَسَش خالْ زِعَم

گفتم اَرْبس کُنم و قِصّه فروداشت کُنم
تو تَمامَش کُنی و شَرح کُنی گفت نَعَم

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir