هوش مصنوعی:
شاعر در این شعر از عشق و شیفتگی خود به معشوق سخن می‌گوید و بیان می‌کند که تمام توجه و دین او به معشوق است. او از خوبی‌های معشوق چنان تحت تأثیر قرار گرفته که از دنیا و خوب و بد آن بی‌خبر شده است. شاعر تأکید می‌کند که تا ابد غلام و خدمت‌گزار معشوق خواهد بود و عشق او به معشوق بی‌نهایت است.
رده سنی:
16+
این شعر حاوی مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از اصطلاحات و مفاهیم پیچیده‌ی ادبیات کلاسیک فارسی نیاز به سطحی از بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات دارد.
غزل شمارهٔ ۱۶۵۴
تا که ما از نَظَر و خوبیِ تو باخَبَریم
از بَد و نیکِ جهانْ هَمچو جهان بی‌خَبَریم
نَظَری کرد سویِ خوبیِ تو دیدهٔ ما
از پِیِ رویِ تو تا حَشرْ غُلامِ نَظَریم
دینِ ما مِهرِ تو و مَذهَبِ ما خِدمَتِ تو
تا نگویی که دَرین عشقِ تو ما مُخْتَصَریم
زَهر بر یادِ یکی نوشْ تو ایِ آهوچَشم
گَر بِهْ از نوش نَنوشیم پس از سگ بَتَریم
از بَد و نیکِ جهانْ هَمچو جهان بی‌خَبَریم
نَظَری کرد سویِ خوبیِ تو دیدهٔ ما
از پِیِ رویِ تو تا حَشرْ غُلامِ نَظَریم
دینِ ما مِهرِ تو و مَذهَبِ ما خِدمَتِ تو
تا نگویی که دَرین عشقِ تو ما مُخْتَصَریم
زَهر بر یادِ یکی نوشْ تو ایِ آهوچَشم
گَر بِهْ از نوش نَنوشیم پس از سگ بَتَریم
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۶۵۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۶۵۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
