پیر کعنان چمنی گوشه ی بیت الحزن است
هر کجا بوی گلی باد رساند چمن است

هر که از بندگی خویش مرا باز خرد
بنده ی اویم اگر زاهد و گر برهمن است

حد حسن تو به ادراک نشاید دانست
این سخن نیز به اندازه ی ادراک من است

هر کسی را قدم ما نبود در ره عشق
هر که در جامه ی ما بود گدای کفن است

عشق از آدم و حوا متولد شده است
تازه بر خاسته این شعله آتش کهن است

صله شعر به عرفی شکر آرد طوطی
خبرش نیست که او طوطی شکر شکن است

«عرفی شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir