حیف که اوقات ما تمام هبا شد
عمر گرانمایه صرف چون و چرا شد

ما حصلی خود نداشت غیر ندامت
حیف ز عمری که صرف مهر و وفا شد

آنکه جمٰال تو دید بی دل و دین گشت
و آنکه وصال تو یافت بی سر و پا شد

یار شد اغیار و روزگار دگر شد
روزی کافر مبٰاد آنچه به ما شد

دین و دلی داشتیم و خاطر جمعی
زلف پریشان و چشم مست بلا شد

غیر نکرد آنچه ما ز خویش کشیدیم
هجر نکرد آنچه روز وصل بما شد

دربدر افتاد و اختیار نماندش
از درت آنکو به اختیار جدا شد

مرگ رضی موجب ملال تو گردید
زنده بلا بس نبود مرده بلا شد

«رضی‌الدین آرتیمانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir