هوش مصنوعی:
این متن شعری عاشقانه و عرفانی است که در آن شاعر از احساسات عمیق خود نسبت به معشوق یا خداوند سخن میگوید. او خود را به عنوان بخشی از وجود معشوق یا خداوند توصیف میکند و از وابستگی شدید خود به او سخن میگوید. شاعر از نقش و تأثیر معشوق در زندگی خود و از احساس بیدلی و حیرانی که در حضور او دارد، صحبت میکند.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوانتر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از زبان و اصطلاحات شعری کلاسیک نیاز به سطحی از بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات فارسی دارد.
غزل شمارهٔ ۱۶۸۳
من که حیران زِ مُلاقاتِ تواَم
چون خیالی زِ خیالاتِ تواَم
به مُراعات کُنی دِلْجویی
اُه که بیدل زِ مُراعاتِ تواَم
ذاتِ من نَقْشِ صفاتِ خوشِ توست
من مَگَر خود صِفَتِ ذاتِ تواَم
گَر کَرامات بِبَخشَد کَرَمَت
مو به مو لُطف و کَرامات تواَم
نَقْش و اندیشهٔ من از دَمِ توست
گویی اَلْفاظ و عباراتِ تواَم
گاه شَهْ بودم و گاهَت بنده
این زمان هر دو نِیَم، ماتِ تواَم
دلْ زُجاج آمد و نورَت مِصْباح
منِ بیدل شده مِشکاتِ تواَم
ای مُهَندس که تو را لوحَم و خاک
چون رَقَم مَحوِ تو وِاثْباتِ تواَم
چه کُنم ذِکر که من ذکرِ تواَم
چه کُنم رای که رایاتِ تواَم
سَنُریهِمْ شُد و فی اَنْفُسِهِم
هم تواَم خوان که زِ آیاتِ تواَم
چون خیالی زِ خیالاتِ تواَم
به مُراعات کُنی دِلْجویی
اُه که بیدل زِ مُراعاتِ تواَم
ذاتِ من نَقْشِ صفاتِ خوشِ توست
من مَگَر خود صِفَتِ ذاتِ تواَم
گَر کَرامات بِبَخشَد کَرَمَت
مو به مو لُطف و کَرامات تواَم
نَقْش و اندیشهٔ من از دَمِ توست
گویی اَلْفاظ و عباراتِ تواَم
گاه شَهْ بودم و گاهَت بنده
این زمان هر دو نِیَم، ماتِ تواَم
دلْ زُجاج آمد و نورَت مِصْباح
منِ بیدل شده مِشکاتِ تواَم
ای مُهَندس که تو را لوحَم و خاک
چون رَقَم مَحوِ تو وِاثْباتِ تواَم
چه کُنم ذِکر که من ذکرِ تواَم
چه کُنم رای که رایاتِ تواَم
سَنُریهِمْ شُد و فی اَنْفُسِهِم
هم تواَم خوان که زِ آیاتِ تواَم
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مسدس مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۶۸۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۶۸۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.