دودی ز دل برآمد و خون جوش می زند
خون می چکد ز عقل و جنون جوش می زند

ای سامری زیاده کن افسون و دم که باز
دردم به رغم سحر و فسون جوش می زند

پژمرده گشته بود کهن داغ های دل
در لاله زار خنده کنون جوش می زند

تا جنتم به فال در آمد، بهشت را
اندوه در برون و درون جوش می زند

در وادیی گمم که ز دل های تشنکان
چندین هزار چشمهٔ خون جوش می زند

تا زخم دل گشوده و در خون نشسته ام
در آتشم درون و برون جوش می زند

عرفی کجاست غمزه، به تقلید او که باز
در صیدگاه، صید زبون جوش می زند