هوش مصنوعی: این متن شعری است که با استفاده از تصاویر و استعاره‌های زیبا، به بیان مفاهیمی مانند آفرینش، رنج، امید، و زیبایی‌های طبیعت می‌پردازد. شاعر از عناصری مانند گل، خون، اضطراب، و بهار برای انتقال احساسات عمیق استفاده کرده است.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر دشوار خواهد بود. همچنین، برخی از واژگان و استعاره‌ها نیاز به دانش ادبی نسبتاً بالایی دارند.

غزل شمارهٔ ۱۳۸۳

به‌شوخی زد طرب‌غم آفریدند
مکرر شد عسان سم آفریدند

نثار نازی از اندیشه گل کرد
دو عالم جان به یک دم آفریدند

به زخم اضطراب بسمل ما
ز خون رفته مرهم آفریدند

شکست عافیت آهنگ گردید
به هرجا ساز آدم آفریدند

جهان جوش بهار بی‌نیازیست
به یک صورت دو گل‌ کم آفریدند

به هرجا وحشت ما عرضه دادند
شرار و برق بی‌رم آفریدند

گل این بوستان آفت بهار است
شکست و رنگ توأم آفریدند

به تسکین دل مجروح بسمل
پر افشانده مرهم آفریدند

به پیری‌ گریه‌ کن‌ کایینه‌ ی صبح
برای عرض شبنم آفریدند

کریمان‌ خون شوید از خجلت جود
که شهرت خاص حاتم آفریدند

چون ماه نو خم وضع سجودم
ز پیشانی مقدم آفریدند

نه مخموری نه مستی چیست بیدل
دماغت از چه عالم آفریدند
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۳۸۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۳۸۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.