۳۳۴ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۷۳۸

به گوشه‌یی بِرَوَم، گوشِ آن قَدَح گیرم
که عاشقِ قَدَحِ دُرد و خَصْمِ تَدبیرم

خوش است گوشه و یا گوشه گشته‌یی چون من
به هر چه باشد از این دو، چو شَهْد و چون شیرم

چو آب و روغن با هر کِه مُرغِ آبی نیست
که زُهره طالِعَم و شُکرِ سُکرْتاثیرم

زِ خَلْق من آن خواهم که شُکرِ سُکر کُند
دِگَر همه به تو بَخشیدم ای بَک و میرم

رَوَم سَری بِنِهَم، کان سَری‌ست بادهٔ جان
که خُفته بِهْ سَرِ پُراِحْتیال و تَزویرم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۷۳۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۷۳۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.