هوش مصنوعی: این شعر از بیدل دهلوی، با بهره‌گیری از تصاویر شاعرانه و استعاره‌های عمیق، به موضوعاتی مانند گذر زمان، ناپایداری دنیا، تلاش و ناکامی‌های انسان، و رسیدن به درک معنوی می‌پردازد. شاعر با اشاره به بهار و گل، امیدواری و ناامیدی را در کنار هم قرار می‌دهد و بر این نکته تأکید می‌کند که همه چیز در این دنیا موقتی است و رسیدن به حقیقت نیازمند گذشتن از خود است.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی موجود در شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از استعاره‌ها و اشارات نیاز به دانش ادبی و تجربه زندگی بیشتری دارند.

غزل شمارهٔ ۱۶۱۴

تا حنا‌ ازکفت به‌کام رسید
شفق رنگ گل به شام رسید

مژده ای دل بهار می‌آید
قاصد بوی گل پیام رسید

تا عدم شد نفس‌شمار خیال
ذرّهٔ ما به انقسام رسید

هرچه دارد زمانه عاریت است
حق خود خواستیم و وام رسید

.گل این باغ سرخوش وهم است
باده‌ها از هوا به جام رسید

اوج اقبال‌، نردبانها داشت
سعی لنگید تا به بام رسید

به مقامی ‌که راه جهد گم است
لغزش پا به نیم‌گام رسید

عزم طاووس ما بهشتی بود
پرکشیدن به فهم دام رسید

یأس طبل نشاط دل بوده است
از شکست این نگین به نام رسید

نوبر باغ اعتبار مباش
هرچه اینجا رسید خام رسید

خواجه‌گر بهرهُ نشاط گزفت
خواب مخمل به احتلام رسید

عزت و آبروی این محفل
همه از خدمت‌ کرام رسید

آه مقصود دل نفهمیدم
بر من این نسخه ناتمام رسید

بیدل از خویش بایدت رفتن
ورنه نتوان به آن خرام رسید
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۴
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۶۱۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۶۱۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.