هوش مصنوعی:
شاعر در این شعر به مخاطبانش می‌گوید که آنها گمان می‌کنند حق با آنهاست و از عشق و صبوری دور شده‌اند. او اشاره می‌کند که نور عشق و حقیقت تنها برای اهل آن می‌درخشد و آنها به دلیل دوری از این نور گمراه شده‌اند. شاعر همچنین بیان می‌کند که کسی که طعم عشق و صبوری را چشیده باشد، هرگز از آن خسته نمی‌شود، اما آنها که این طعم را نچشیده‌اند، خسته و بی‌حوصله شده‌اند.
رده سنی:
16+
این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، مفاهیم گمراهی و حقیقت ممکن است برای سنین پایین‌تر قابل درک نباشد.
غزل شمارهٔ ۱۷۸۲
ظَنَنْتُمْ اَیا عُذّالُ اَنْ قَدْ عَدَلْتُمُ
تَظُنُّونَ اَنَّ الْحَقَّ فیما عَذَلْتُمُ
وَ ما ضاءَ ذاکَ اْلبَدْرُ اِلّا لِاَهْلِهِ
وَ غادَرَکُمْ اَنْوارُهُ فَضَلَلْتُمُ
فَما مَلَّ مَنْ ذاقَ الصَّبابَهَ و الْهَوی
وَ اِنَّکُمُ ما ذُقْتُمُ فَمَلَلْتُمُ
وَ اِنْ ذُقْتُمُوا ما ذُقْتُمُوهُ بِحَقِّها
وَ لا مَشْرَبَ الْعُشّاقِ یَوْما وَصَلْتُمُ
تَظُنُّونَ اَنَّ الْحَقَّ فیما عَذَلْتُمُ
وَ ما ضاءَ ذاکَ اْلبَدْرُ اِلّا لِاَهْلِهِ
وَ غادَرَکُمْ اَنْوارُهُ فَضَلَلْتُمُ
فَما مَلَّ مَنْ ذاقَ الصَّبابَهَ و الْهَوی
وَ اِنَّکُمُ ما ذُقْتُمُ فَمَلَلْتُمُ
وَ اِنْ ذُقْتُمُوا ما ذُقْتُمُوهُ بِحَقِّها
وَ لا مَشْرَبَ الْعُشّاقِ یَوْما وَصَلْتُمُ
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۷۸۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۷۸۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
