هوش مصنوعی: این متن شعری است که در آن شاعر از عشق و هجران معشوق خود سخن می‌گوید. او از درد فراق و دوری معشوق شکایت می‌کند و از خداوند می‌خواهد که او را به وصال معشوق برساند. شاعر از زیبایی و جمال معشوق یاد می‌کند و از عشق شدید خود به او می‌گوید. او همچنین از خیال و حضور معشوق در ذهنش سخن می‌گوید و از اینکه صبرش در برابر دوری معشوق کم شده است، اظهار ناراحتی می‌کند.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و احساسی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از زبان و اصطلاحات شعری کلاسیک ممکن است برای سنین پایین‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۱۷۸۳

فَاِنْ وَفَقَ اللّهُ الْکَریمُ وِصالَکُم
وَ عایَنَ رُوحیْ حُسْنَکُمْ وَ جَمالَکُم

تَصَدَّقْتُ بِالرُّوحِ الْعَزیزِ لِشُکْرِها
فَبِاللّهِ ارْحَموا ذُلّی وَ عشْقی فَما لَکُم

الی کَمْ اُقاسی هَجْرَکُمْ وَ فِراقَکُمْ؟
اِلی کم اُوانِسْ طَیْفَکُمْ وَ خَیالَکُم؟

تَناقَصَ صَبْری، بِازْدیادِ مَلالِکُم
فَیالَیْتَنی اُفْنی کَصَبْری مَلالَکُم

عَمَی الْعَیْنُ مِنْ تَذْکارِها حَرَکاتِکُم
وَ غَنْجاتُها وَیْلاکُمُ وَ دَلالُکُم

رَآنِی الْهَوی یَوْما الْاعِبُ غَفْلَتی
فَصاحَ عَلَیْنا صَیْحَهَ الْعِشْقِ والَکُم

لَقَدْ جاءَ مِنْ تَبْریزِ رُوحُ مُجَسَّمُ
اَلا فَانْثُرُوا فی حُبِّ نَعْلَیْهِ ما لَکُم
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۷۸۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۷۸۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.