بویی هَمی‌آید مرا، مانا که باشد یارِ من
بر یادِ من پیمود میْ، آن باوَفا خَمّارِ من

کی یادِ من رفت از دِلَش؟ ای در دل و جانْ مَنْزِلَش
هر لحظه مَعجونی کُند بَهرِ دلِ بیمارِ من

خاصه کُنون از جوشِ او، زان جوشِ بی‌‌روپوشِ او
رَحْمَت چو جَیحون می‌رَوَد، در قُلْزْمِ اسرارِ من

پَرده‌ست بر اَحْوالِ من، این گفتی و این قالِ من
ای نَنگِ گُلْزارِ ضَمیر از فِکْرَتِ چون خارِ من

کو نَعْره‌یی یا بانگی اَنْدَرخورِ سودایِ من؟
کو آفتابی یا مَهی مانندهٔ اَنْوارِ من؟

این را رَها کُن، قیصری آمد زِ روم اَنْدَر حَبَش
تا زَنگ را بَرهَم زَنَد در بُردنِ زَنگارِ من

نَظّاره کُن کَزْ بامِ او، هر لحظه‌یی پیغام او
از روزَنِ دل می‌رَسَد در جانِ آتشْخوارِ من

لافِ وصالَش چون زَنَم؟ شَرح جَمالَش چون کُنم
کان طوطیان سَر می‌کَشَند از دامِ این گُفتارِ من

اَنْدَرخورِ گُفتارِ من، مَنْگَر به سویِ یارِ من
سینایِ موسی را نِگَر، در سینهٔ اَفْگارِ من

امشب دَرین گُفتارها، رَمزی از آن اَسْرارها
در پیشِ بیداران نَهَد، آن دولَتِ بیدارِ من

آن پیلْ بی‌خوابْ ای عَجَب، چون دید هِنْدُستان به شب؟
لیلی دَرآمَد در طَلَب در جانِ مَجنون وارِ من

امشب زِ سیلابِ دِلَم ویران شود آب و گِلَم
کآمَد به میرابیِّ دلْ سَرچَشمهٔ اَنهارِ من

بر گوشِ من زد غُرّه‌یی، زان مَست شُد هر ذَرّه‌یی
بانگِ پَریدن می‌رَسَد زانْ جَعفرِ طَیّارِ من

یا رَب به غیرِ این زبان، جان را زبانی دِهْ رَوان
در قَطْع و وصلِ وَحدَتَت، تا بِسْکُلَد زُنّارِ من

صبر از دل من بُرده‌یی، مَست و خَرابَم کرده‌یی
کو عِلْمِ من؟ کو حِلْمِ من؟ کو عقلِ زیرکسارِ من؟

این را بِپوشان ای پسر تا نَشْنَود آن سیم‌بَر
ای هر چه غیرِ دادِ او، گَر جانْ بُوَد، اَغْیارِ من

ای دِلْبَرِ بی‌جُفتِ من ای نامَده در گفتِ من
این گفت را زیبی بِبَخش از زیوَر، ای سَتّارِ من

ای طوطیِ هم خوانِ ما جُز قَندِ بی‌چونی مَخا
نی عین گو و نی عَرَض، نی نَقْش و نی آثارِ من

از کُفر و از ایمان رَهَد جان و دِلَم، آن سو رَوَد
دوزخ بُوَد گَر غیرِ آن باشد فن و کِردارِ من

ای طَبْله‌اَم پُرشِکَّرَت، من طَبْلِ دیگر چون زَنَم؟
ای هر شِکَن از زُلفِ تو صد نافه و عَطّارِ من

مهمانی‌اَم کُن ای پسر این پَرده می‌زَن تا سَحَر
این است لوت و پوتِ من، باغ و رَز و دینارِ من

خُفته دِلَم بیدار شُد، مَستِ شَبمْ هُشیار شُد
برقی بِزَد بر جانِ من زان ابر بامِدْرارِ من

در اوّلین و آخِرین عشقی بِنَنْمود این چُنین
اَبْصارِ عِبْرت دیده را، ای عِبْرۃُ الْاَبْصارِ من

بس سنگ و بس گوهر شُدم، بس مومن و کافَر شُدم
گَهْ پا شُدم، گَهْ سَر شُدم، در عَوْدَت و تَکرارِ من

روزی بُرون آیم زِ خود، فارغ شَوَم از نیک و بَد
گویم صِفاتِ آن صَمَد، با نُطقِ دُراَنْبارِ من

جانم نشُد زین­ها خُنُک، یا ذَا السَّماءِ و الْحُبُک
ای گُلْرُخ و گُلْزارِ من، ای روضه و اَزْهارِ من

امشب چه باشد، قرن‌ها نَنْشانَد آن نار و لَظی
من آب گشتم از حَیا، ساکِن نشُد این نارِ من

هر دَمْ جوان‌تَر می‌شَوَم، وَزْ خود نَهان‌تَر می‌شَوَم
همواره آن‌تَر می‌شَوم، از دولَتِ هَموارِ من

چون جُزوِ جانَم کُل شَوَم، خارِ گُلم هم گُل شَوَم
گشتم سَمِعْنا، قُلْ شَوَم، در دورهٔ دَوّارِ من

ای کَف زَنَم مُخْتَل مَشو، وِیْ مُطربَم کاهَل مَشو
روزی بِخواهد عُذرِ تو، آن شاهِ باایثارِ من

روزی شَوی سرمَستِ او، روزی بِبوسی دستِ او
روزی پَریشانی کُنی در عشق، چون دَسْتارِ من

کرده­ست امشب یادِ او، جانِ مرا فرهادِ او
فریاد ازین قانونِ نو، کُاسْکُسْت چَنگَش تارِ من

مَجنون کِه باشد پیشِ او، لیلی بُوَد دِلْریشِ او
ناموسِ لیلیّیان بَرَد، لیلیِّ خوش هَنْجارِ من

دستِ پدر گیر ای پسر با او وَفا کُن تا سَحَر
کِامْشب مَنَم اَنْدَر شَرَر زان ابرِ آتَشْبارِ من

زان میْ حَرام آمد که جانْ بی‌صَبر گردد در زمان
نَحْسِ زُحَل نَدْهَد رَهَشْ در دیدِ مَهْ دیدارِ من

جانْ گَر همی‌لَرزد ازو، صد لَرزه را می‌اَرْزَد او
کو دیده‌هایِ موج جو در قُلْزُمِ زَخّارِ من

من تا قیامَت گویَمُش ای تاجْدارِ پنج و شش
حیرت هَمی‌حیران شود در مَبْعَث و اِنْشارِ من

خواهی بگو، خواهی مگو، صبری ندارم من ازو
ای رویِ او امسالِ من، ایْ زُلفِ جَعْدَشْ پارِ من

خَلْقان زِ مرگ اَنْدَر حَذَر، پیشَش مرا مُردن شِکَر
ای عُمرِ بی‌او مرگِ من، وِیْ فَخرِ بی‌او عارِ من

آه از مَهِ مُخْتَل شُده، وَزْ اَخْتَرِ کاهَل شُده
از عُقده من فارغ شُده، بی‌زآتَشِ فَوّارِ من

بر قُطب گردم ای صَنَم از اَخْتَران خَلْوَت کُنم
کو صُبح مَصْبوحانِ من؟ کو حَلْقهٔ اَحْرارِ من؟

پَهلو بِنِهْ ای ذوالْبَیان، با پَهْلَوانِ کاهَلان
بیزار گَشتم زین زبان، وَزْ قِطعه و اَشْعارِ من

جُز شَمسِ تبریزی مگو، جُز نَصْر و پیروزی مگو
جُز عشق و دِلْسوزی مگو، جُز این مَدان اِقْرارِ من