هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساسات عمیق شاعر درباره عشق، ناامیدی، امید و رنج‌های زندگی است. شاعر از عشق و آرزوهایش سخن می‌گوید، از ناتوانی در رسیدن به معشوق و تحمل رنج‌های زندگی شکایت دارد، اما در عین حال امیدوار است. همچنین، مفاهیمی مانند پیری، گناه، فقر و انتظار در شعر دیده می‌شود.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه، همراه با مضامین پیچیده مانند ناامیدی، گناه و پیری، برای درک و تجربه نوجوانان و بزرگسالان مناسب است. همچنین، زبان شعر ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۲۱۷۲

بر آسمان رسانم و گر بر هوا برم
مشت غبار خویش ز راهت کجا برم

گر استخوان من بپذیرد سگ درت
بر عرش ناز سایهٔ بال هما برم

شایان دست بوس توام نیست نامه‌ای
دریوزه‌ای به قاصد برگ حنا برم

عمر به غم گذشته مباد آیدم به پیش
خود را از این ستمکده رو بر قفا برم

امید فال جرأت دیدار می‌زند
آیینه‌سان عرق کنم و بر حیا برم

پر نارساست‌ کوشش ظلمت خرام شمع
شب طی شود که من نگهی تا به پا برم

پیری نفس گداخت کنون ما و من خطاست
بی‌ریشه چند تهمت نشو و نما برم

عریان تنان ز ننگ فضولی گذشته‌اند
کو پنبه‌ای ‌که تحفه به دلق گدا برم

تا رنج انتظار اجابت توان کشید
دست دگر به دعوت دست دعا برم

آرایشی به غیرت مجنون نمی‌رسد
جیبی درم‌ که رنگ ز بند قبا برم

امید نارساست دعاکن که چون حباب
بار نفس دو روز به پشت دوتا برم

بیدل ز حد گذشت معاصی و من همان
ردّ نیستم اگر به درش التجا برم
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۱۷۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۱۷۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.