۲۳۸ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۲۲۴۰

ز بس گرد وحشت گرفته است تنگم
به یک پا چو شمع ایستاده است رنگم

دلی دارم آزادی امکان ندارد
ز مینا چو دست پری زیر سنگم

نفس دستگاهم مپرس از کدورت
چوآیینه آبیست تکلیف رنگم

چه سازم به افسون فرصت شماری
چو عزم شرر در فشار درنگم

کشم تاکجا خجلت نارسایی
به پا تیشه زن چون سراپای لنگم

ز موهومیم تا به آثار عنقا
تفاوت همین بس‌که نام است ننگم

به تحقیق ره بردم از وهم هستی
به‌کیفیت می رسانید بنگم

بهاری ‌کز آن جلوه رنگی ندارد
گلش می‌دهد می به داغ پلنگم

به دریوزهٔ‌ گرد دامان نازش
اگرکف‌گشایم دمد گل ز چنگم

زگیسو نیاید فسون نگاهش
تو از هند مگذر که من در فرنگم

دلم کارگاه چه میناست بیدل
جرس بسته عبرت به دوش ترنگم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۲۳۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۲۴۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.