هوش مصنوعی: این شعر از عشق، حسرت، و رنج‌های عاطفی سخن می‌گوید. شاعر از توفان‌های درونی، حیرت، و وحشت صحبت می‌کند و از عشقی که به داغ تبدیل شده است. همچنین، اشاره‌هایی به ناامیدی، پشیمانی، و انتظار برای یار دارد. تصاویر شعری مانند طاووس، نرگسستان، و شبنم به زیبایی احساسات را نشان می‌دهند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق عاطفی و عرفانی است که درک آن برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب‌تر است. همچنین، برخی از اشارات مانند 'داغ عشق' و 'حسرت' ممکن است برای سنین پایین نامفهوم یا سنگین باشد.

غزل شمارهٔ ۲۳۳۱

در جگر صد رنگ توفان ‌کرده‌ایم
تا سرشکی نذر مژگان کرده‌ایم

حیرت از طاووس ‌ما پر می‌زند
وحشتی را نرگسستان کرده‌ایم

اخگر ما پردهٔ خاکسترست
بیضهٔ قمری نمایان کرده‌ایم

تا نفس بر خود تپید آیینه نیست
چون حباب این جلوه سامان کرده‌ایم

شبنم ما جیب خجلت می‌درد
یک عرق آیینه عریان کرده‌ایم

ناله حسرتخانهٔ دیدار اوست
در نفس آیینه پنهان کرده‌ایم

عشق از محرومی ما داغ شد
بی‌جنون سیر بیابان کرده‌ایم

دست بر هم سودنی داریم و بس
خدمت طبع پشیمان کرده‌ایم

ما و شمع‌ کشته نتوان فرق‌ کرد
اینقدر سر در گریبان کرده‌ایم

ماتم فرصت ز حیرت روشن است
جای مو مژگان پریشان کرده‌ایم

ای توانایی به زور خود مناز
ما ضعیفان آنچه نتوان کرده‌ایم

از هجوم اشک ما بیدل مپرس
یار می‌آید چراغان کرده‌ایم
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۳۳۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۳۳۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.