هوش مصنوعی: این شعر از بیدل به بیان احساسات شاعرانه‌ای می‌پردازد که در آن سخن از رسیدن به مرحله‌ای خاص در زندگی است، جایی که شاعر از دنیای مادی فاصله گرفته و به درکی عمیق‌تر از وجود رسیده است. او از تجربیات خود مانند سوختن پروانه‌ها به دور چراغ و شکستن رنگ‌ها می‌گوید و به ناپایداری زندگی و بخت سیاه اشاره می‌کند. در نهایت، شاعر به این نتیجه می‌رسد که به‌رغم تمام تلاش‌ها، تنها به‌اندازه‌ی یک قطره اشک یا یک سکته در شعر به آرامش رسیده است.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن برای مخاطبان کم‌سن‌وسال دشوار خواهد بود. همچنین، برخی از مضامین مانند ناپایداری زندگی و اندوه نیاز به بلوغ فکری دارد تا بتوان آن‌ها را به‌درستی درک کرد.

غزل شمارهٔ ۲۳۳۶

یاران نه در چمن نه به‌باغی رسیده‌ایم
بوی‌گلی به سیر دماغی رسیده‌ایم

مفت تأمدم اگر وا رسد کسی
از عالم برون ز سراغی رسیده‌ایم

از سرگذشت عافیت شمع ما مپرس
طی‌گشت شعله‌ها که به داغی رسیده‌ایم

پر دور نیست از نفس آثار سوختن
پروانه‌ها به دور چراغی رسیده‌ایم

بر بیخودان فسانهٔ عیش دگر مخوان
رنگی شکسته‌ایم و به باغی رسیده‌ایم

اقبال پرگشایی بخت سیاه داشت
از سایهٔ هما به‌کلاغی رسیده‌ایم

از ما تلاش لغزش مستان غنیمت است
اشکی به یک دو قطره ایاغی رسیده‌ایم

چون سکته‌ای‌ که‌ گل‌کند از مصرع روان
کم فرصت یقین به فراغی رسیده‌ایم

بیدل درین‌ بهار ثمرهاست گلفشان
ما هم به وهم خویش دماغی رسیده‌ایم
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۳۳۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۳۳۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.