هوش مصنوعی: این شعر به مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی مانند تنهایی، بی‌کسی، ناامیدی، و جستجوی معنا در زندگی می‌پردازد. شاعر از استعاره‌هایی مانند جغد ویرانهٔ خیال، شمع بخت سیه، و آتش مرده استفاده می‌کند تا احساسات خود را نسبت به وضعیت انسانی بیان کند. او به بی‌ثباتی زندگی، بی‌معنایی جاه و مقام، و ارزش فقر معنوی اشاره می‌کند. در نهایت، شعر به این نتیجه می‌رسد که انسان در تنهایی خود با خیالاتش زندگی می‌کند و راهی برای رهایی از این وضعیت نمی‌یابد.
رده سنی: 18+ مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی موجود در این شعر برای درک و تجربهٔ کامل، به بلوغ فکری و عاطفی نیاز دارد. همچنین، مضامین مربوط به ناامیدی و تنهایی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر سنگین یا نامفهوم باشد.

غزل شمارهٔ ۲۳۵۸

جغد ویرانهٔ خیال خودیم
پر فشان لیک زیر بال خودیم

شمع بخت سیه چه افروزد
آتش مردهٔ زگال خودیم

رنگ کو تا عدم بگرداند
عالمی رفت و ما به حال خودیم

غم اوج‌، حضیض جاه‌ کراست
عشرت فقر بی‌زوال خودیم

کو قیامت چه محشر ای غافل
فرصت اندیش ماه و سال خودیم

دور ما را نه سبحه‌ای‌ست نه جام
گردش رنگ انفعال خودیم

باده در جام و نشئه مخموری
هجر پروردهٔ وصال خودیم

بحر در جیب و خاک لیسیدن
چقدر تشنهٔ زلال خودیم

غیر ما کیست حرف ما شنود
گفت‌وگوی زبان لال خودیم

دوری از خود قیامتست اینجا
بی‌تو زحمت‌کش خیال خودیم

شمع آسودگی چه امکانست
تا سری هست پایمال خودیم

از که خواهیم داد ناکامی
بیدل بیکسی مآل خودیم
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۳۵۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۳۵۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.