هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساسات شاعر درباره‌ی ناکامی‌ها، عجز و ناتوانی در زندگی است. شاعر از این که در مسیر زندگی نتوانسته‌اند تأثیرگذار باشند یا حتی کوچک‌ترین تغییری ایجاد کنند، اظهار ندامت می‌کند. همچنین، اشاره‌ای به سوختن ریشه‌های وجودی خود در اثر آه‌های بی‌ثمر دارد و از این که نتوانسته‌اند حتی یک ریشه‌ی معنوی پایدار ایجاد کنند، افسوس می‌خورد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، فضای غالب شعر غمگین و ناامیدانه است که برای سنین پایین مناسب نیست.

غزل شمارهٔ ۲۳۶۳

صد شکرکه جز عجز گیاهی ندمیدیم
فری ندمیدیم و کلاهی ندمیدیم

تا آبله پایی نکشد رنج خراشی
خاری نشدیم از سر راهی ندمیدیم

حسرت چه اثر واکشد از حاصل مطلب
بر هیچکس افسون نگاهی ندمیدیم

چون آه هوس هرزه دوی ریشهٔ ما سوخت
اما ز دل سوخته ‌گاهی ندمیدیم

صد رنگ‌ گل افشاند نفس لیک چه حاصل
یک ریشه به کیفیت آهی ندمیدیم

سرتا قدم ما به هوس سرمه شد اما
در سایهٔ مژگان سیاهی ندمیدیم

بر ابرکرم تهمت خشکی نتوان بست
کو قابل عفو تو گناهی ندمیدیم

فریاد کزین مزرعهٔ سوخته حاصل
آخر مژه بستیم و نگاهی ندمیدیم

گلخن چمنی داشت که گلزار ندارد
از ناکسی آخر پر کاهی ندمیدیم

بر باد ندادیم درین عرصه غباری
زان رنگ فسردیم‌ که گاهی ندمیدیم

بیدل تو برون تاز که ما وهم‌پرستان
چندانکه نشستیم به راهی ندمیدیم
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۳۶۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۳۶۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.