هوش مصنوعی: این شعر از بیدل دهلوی، درد عشق و فراق را بیان می‌کند. شاعر از تپش دل بی‌قرار، ناله‌های بی‌پاسخ، رازداری در عشق، و تسلیم در برابر معشوق سخن می‌گوید. همچنین، به مفاهیمی مانند ناامیدی، پیری، و بی‌توجهی معشوق اشاره می‌کند. در پایان، شاعر از ناشنیده ماندن سخنانش شکوه می‌کند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق عاشقانه و فلسفی است که درک آن برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب‌تر است. همچنین، برخی از اصطلاحات و تشبیهات ممکن است برای کودکان قابل فهم نباشد.

غزل شمارهٔ ۲۴۷۵

دل چیست که بی روی تو از درد تپیدن
چون آب ز آیینه توان ناله شنیدن

بی‌چاک جگر رمز محبت نشود فاش
خط عرضه دهد نامهٔ عاشق به دریدن

تسلیم همان شاهد اقبال وصولست
افتادگی از میوه دهد بوی رسیدن

راحت طلبی سر شکن چین جبین باش
کس ره نتواند به دم تیغ بریدن

از دل به تغافل زدنش بی‌سببی نیست
چیزی به نظر دارد از آیینه ندیدن

بی‌ساختهٔ ناز تو بس مست غرور است
می می‌کشد از رنگ حنا دست کشیدن

زین مزرعه‌، خجلت ثمر حاصل خویشم
تبخال چه تخم آورد از شوق دمیدن

پیری هوس جرأت جولان نپسندد
ما را دو سه‌گام آنسوی پا برد خمیدن

جز اشک پریشان قدم من نتوان یافت
آن دانه ‌که از ریشه برد پیش دویدن

بیدل همه معنی‌ نظران پنبه به‌ گوشند
من نیز شنیدم سخنی از نشنیدن
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۴۷۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۴۷۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.