عید نِمایْ عید را ای تو هِلالِ عیدِ من
گوش بِمالْ ماه را ای مَهِ ناپَدیدِ من

بودِ من و فَنایِ من خشمِ من و رضایِ من
صِدْقِ من و ریایِ من قُفلِ من و کلیدِ من

اَصلِ من و سِرِشتِ من مَسجدِ من کنِشْتِ من
دوزخِ منْ بهشتِ من تازه منْ قَدیدِ من

جور کُنی وَفا بُوَد دَرد دَهی دَوا بُوَد
لایِقِ تو کجا بُوَد دیده جان و دیدِ من؟

پیشتر از نِهادِ جان لُطفِ تو دادْ دادِ جان
ای هَمِگی مُرادِ جان پس تو بُدی مُریدِ من

ای مَهِ عیدْ رویِ تو ای شبِ قَدْرْ مویِ تو
چون بِرَسَم به جویِ تو پاک شود پَلیدِ من

جسمْ چو خانقاهِ جان فِکْرت‌ها چو صوفیان
حَلْقه زدند و در میان دل چو اَبایَزیدِ من

دَم نَزَنَم خَمُش کُنم با همه رو تُرُش کُنم
تا که بگویی‌اَم تویی حاضر و مُسْتَفیدِ من