هوش مصنوعی: این شعر از بیدل دهلوی، شاعر سبک هندی، به مضامینی مانند فنا، خودشناسی، حیرت، و تنهایی می‌پردازد. شاعر با استفاده از استعاره‌هایی مانند آینه، شبنم، و ابر، به جستجوی هویت خویش و بیان بی‌ثباتی وجود انسان می‌پردازد. او از گم‌شدگی اثر خود در هستی و ناتوانی در یافتن پاسخ سخن می‌گوید و با تصاویری مانند «نفس سوخته» و «الم بیکسی»، احساس عمیق تنهایی و حیرت را بیان می‌کند.
رده سنی: 18+ این شعر دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کهن فارسی دارد. همچنین، برخی از استعاره‌ها و مضامین آن ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد.

غزل شمارهٔ ۲۵۱۶

تمثال فنایم چه نشان‌؟ کو اثر من
خودبین نتوان یافتن آیینه‌گر من

گم‌کرده اثر چون نفس باز پسینم
کو هوش‌ که از آینه پرسد خبر من

جمعیت شبنم‌ گره بال هوایی ‌ست
تدبیر اقامت چه‌ کند با سفر من

در نسخهٔ تجرید تعلق چه حدیث است
چون نقطه اثر باخته زیر و زبر من

من آینه پردازم و دل شعبده انگیز
ترسم‌ که مرا جلوه دهد در نظر من

چون ابر ز بس منفعل نشو و نمایم
پرواز عرق می‌شود از سعی پر من

زین سعی ‌که جز لغزش پا هیچ ندارم
تا چند چو اشک ابله بندد کمر من

هر جا تپشم محو شد از خویش نهانم
شب در نفس سوخته دارد سحر من

تا بر الم بیکسی‌ام ناله نخندد
از سرمه توان سایه فکندن به سر من

عریان تنیی هست درین معرکه بیدل
این جامه‌ که تنگی ننماید به‌بر من
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۵۱۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۵۱۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.