هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از بیدل، با استفاده از تصاویر شاعرانه و استعاره‌های عمیق، به بیان درد عشق، دل‌تنگی، وصف طبیعت، و بی‌قراری روح می‌پردازد. شاعر از تعلقات دنیوی، رنج‌های عشق، و بی‌پناهی انسان سخن می‌گوید و با اشاره به عناصری مانند باد، گل، دریا، و آتش، حالات درونی خود را به تصویر می‌کشد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی ادبی نیاز دارد. همچنین، برخی از استعاره‌ها و مفاهیم مانند 'نومیدی' و 'زخم شانه' ممکن است برای خوانندگان جوانتر سنگین یا نامفهوم باشد.

غزل شمارهٔ ۲۶۲۴

پری می ‌فشان ای تعلق بهانه
به دل چون نفس بسته‌ای آشیانه

درین عرصه زنهار مفراز گردن
که تیر بلا را نگردی نشانه

گر از ساز بسمل اثر برده باشی
تپش نیست در نبض دل بی‌ترانه

دل ما و داغی ز سودای عشقت
سر و سجده‌واری از آن آستانه

درین‌دشت جولان بی ‌مقصد ما
بجز شوق منزل ندارد بهانه

ازین بحر وارستن امکان ندارد
مجوبید بی‌خاک گشتن کرانه

مپرسید از انجام و آغاز زلفش
درازست سر رشتهٔ این فسانه

بهارست ای میکشان نشئه تازی
جنون دارد از بوی گل تازبانه

سرشک نیازم نم عجز سازم
چه سان ‌گردم از خاک کویت روانه

دل خسته آنگاه سودای زلفت
بنالم به ناسوری زخم شانه

به نومیدی‌ام خاک شد عرض جوهر
چو شمشیر در قبضهٔ موریانه

صدایی‌ست پیچیده بر ساز هستی
چه دارد به جز ناله زنجیر خانه

فسردیم و از خویش رفتیم بیدل
چو رنگ آتش ما ندارد ترانه
وزن: فعولن فعولن فعولن فعولن (متقارب مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۳
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۶۲۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۶۲۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.