تا برده ام به مدرسهٔ عشق رخت خویش
دارم وظیفه از جگر لخت لخت خویش

مخمور خامشی ام، فراموش کرده ایم
هم عهدهای ساقی و هم روی سخت خویش

شاهی که ظلم را به میانجی عنان دهد
تیغ عدوی ملک رساند به تخت خویش

مهلت مجو که بیشتر از عهد غنچه گی
گل باز بسته بود ز شاخ درخت خویش

گر دولت این بود که به درویش داده اند
باید گریستن، جم و کی را، به تخت خویش

عرفی هنوز مدحت دون همتان مکن
توفان چو تند شد تو مینداز رخت خویش

«عرفی شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir