هوش مصنوعی:
این متن شعری عاشقانه و عرفانی است که در آن شاعر از ارزش بوسه و عشق سخن می‌گوید. او بوسه را به عنوان چیزی گرانبها و فراتر از دنیای مادی توصیف می‌کند و از عشق به عنوان نیرویی که می‌تواند انسان را از قید تن رها کند، یاد می‌کند. شاعر همچنین از طبیعت و عناصر آن مانند گل و دریا برای بیان احساسات خود استفاده می‌کند.
رده سنی:
16+
این متن حاوی مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد.
غزل شمارهٔ ۱۸۸۸
بیا بوسه به چند است از آن لَعْلِ مُثَمَّن؟
اگر بوسه به جانی‌‌ست فَریضه‌‌ست خریدن
چو آن بوسه پاک است نه اَنْدَرخورِ خاک است
شَوَم جانِ مُجَرَّد بُرون آیم ازین تَن
مرا بَحْرِ صَفا گفت که کامی نَرَسَد مُفْت
گر آن گوهر با توست صَدف را هَله بِشْکَن
پِیِ بوسه گُل را که فَر بَخشَد مُل را
جهانی‌‌ست زبان‌‌ها بُرون کرده چو سوسَن
غَلَط گَر همه شاهید چو مِرّیخ و چو ماهید
هَلا بوسه مَخواهید از آن دِلْبَرِ توسَن
دَرآ ای مَهِ آفاق که روزَن بِگُشادم
شبی بر رُخِ من تاب لبی بر لبِ من زَن
دَرِ گفتْ فروبَند و گُشا روزَنِ دل را
زِ مَهْ بوسه نیابید مَگَر از رَهِ روزَن
اگر بوسه به جانی‌‌ست فَریضه‌‌ست خریدن
چو آن بوسه پاک است نه اَنْدَرخورِ خاک است
شَوَم جانِ مُجَرَّد بُرون آیم ازین تَن
مرا بَحْرِ صَفا گفت که کامی نَرَسَد مُفْت
گر آن گوهر با توست صَدف را هَله بِشْکَن
پِیِ بوسه گُل را که فَر بَخشَد مُل را
جهانی‌‌ست زبان‌‌ها بُرون کرده چو سوسَن
غَلَط گَر همه شاهید چو مِرّیخ و چو ماهید
هَلا بوسه مَخواهید از آن دِلْبَرِ توسَن
دَرآ ای مَهِ آفاق که روزَن بِگُشادم
شبی بر رُخِ من تاب لبی بر لبِ من زَن
دَرِ گفتْ فروبَند و گُشا روزَنِ دل را
زِ مَهْ بوسه نیابید مَگَر از رَهِ روزَن
وزن: مفاعیل فعولن مفاعیل فعولن
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۸۸۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۸۸۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
