هوش مصنوعی: این شعر به توصیف هنر و جذابیت اسماعیل آشوبی می‌پردازد که با نواختن ساز و آواز خود، هم هشیاران و هم مستان را مسحور می‌کند. شعر به زیبایی‌های ظاهری و هنری او اشاره دارد و تأثیر عمیق او بر مخاطبان را توصیف می‌کند. همچنین، شاعر با اشاره به شخصیت‌های تاریخی مانند چنگیز و یوسف، برتری اسماعیل را برجسته می‌سازد.
رده سنی: 15+ محتوا شامل مفاهیم عمیق ادبی و تاریخی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و اشارات تاریخی نیازمند سطحی از بلوغ فکری است.

غزل شمارهٔ ۲۷

لحن اسماعیل آشوبی که در دستان کند
کافرم چنگیز اگر با جیش ترکستان کند

ساز دستان چون نماید شور آوازش به بزم
هوش هشیاران رباید تا چه با مستان کند

هم گل بویا بود هم بلبل گویا بود
زان گهی دستان کند گه جلوه چون بستان کند

خود بود هشیار و چشمش مست می‌خواهد به مکر
صید هشیاران و مستان هردو زین دستان کند

کودکی شیرین زبانست او که لحن دلکشش‌
دایهٔ عیش و طرب را شیر در پستان کند

لالهٔ روی نکویش لال سازد عقل را
پس‌ به هر معنی که خواهی بزم لالستان کند

در پس دف چون کند پنهان رخ رخشان خویش
ماه را ماندکه جا در کفهٔ میزان کند

گرچه می‌خواهد‌ که حسن خود بپوشاند ولی
حس‌ او پیداترست از آ‌نکه او پنهان کند

این که می‌گویند اسماعیل قربان شد خطاست
کاوست اسماعیل و مردم را همی قربان کند

این که می گویند یوسف شد به زندان منکرم
او اگر یوسف دل خلق از چه در زندان کند
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.