پیر مغان جام میم داد دوش
از دو جهان بانگ برآمد که نوش

می‌روی و از عقبت می‌رود
جان و تن و دین‌ و دل و عقل و هوش

رفتی و برخاست فغانم ز دل
آمدی از راه و نشستم خموش

بر من و یاران شب یلدا گذشت
بس که ز زلف تو سخن رفت دوش

آب دو چشمم همه عالم گرفت
وآتش جانم ننشیند ز جوش

کاش بسازند ز خاکم سبو
بو که حریفان بکشندم به دوش

سرد شد از حکمت ناصح دلم
کآتش من بیند و گوید مجوش

تا به جمال توگشودیم چشم
از سخن خلق ببستیم گوش

ناصح از آن چهره نپوشیم چشم
گر تو توانی نظر از ما بپوش

رعد بنالد ز تجلی برق
از تو کنون جلوه و از ما خروش

پردهٔ دعوی بدرد دست غیب
گر نبود فضل خدا عیب‌پوش

نالهٔ قاآنی اگر بشنود
از جگر سنگ برآید خروش

«قاآنی شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir