هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه به توصیف زیبایی‌های معشوق می‌پردازد. شاعر با استفاده از تشبیهات و استعاره‌های زیبا، موی، صورت، خال، لب و قد معشوق را به عناصر طبیعی مانند گل، سرو، ماه و... تشبیه می‌کند. همچنین از کشمکش بین عقل و عشق و تأثیر شورانگیز معشوق بر شاعر سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ این شعر حاوی مضامین عاشقانه و استفاده از صنایع ادپی پیچیده است که درک آن برای مخاطبان زیر 16 سال ممکن است دشوار باشد. همچنین برخی از اشارات عاشقانه ممکن است برای گروه‌های سنی پایین‌تر نامناسب تلقی شود.

غزل شمارهٔ ۴۲

ای زلف تو چون خاطر عشاق مشوش
وی صفحهٔ رویت ز خط و خال منقش

موی تو به روی تو عبیریست به مجمر
خال تو به چهر تو سپندیست برآتش

روی تو حدیقهٔ گل اما گل بی‌خار
لعل تو قنینهٔ مل امّا مل بی‌غش

یک‌سوی کشد عقلم و یک‌سوی د‌گر عشق
با این دو من مسکین دایم به کشاکش

خورده چه‌؟ خونم که‌؟ آن ترک قدح نوش
برده چه‌؟ هوشم که‌؟ آن شوخ پریوش

شوخی که به رزم اندر ماهیست زره‌پوش
ترکی که به بزم اندر سرویست کمانکش

در نخشب ماهی بنتابیده چنین خوب
درکشمر سروی بنروییده چنین خوش

هرجا خط او تبت ه‌رجا لب‌او مصر
هرجا قد اوکشمر هرجا رخ اوکش
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.