آن سنگدل که شیشهٔ جانهاست جای او
آتش زند در آب و گل ما هوای او

سوگند خورده‌ام که ببوسم هزار بار
هرجا رسیده است به یکبار پای او

جز کاندر آب و آیینه دیدم جمال وی
بر هیچ کس نظر نگشودم به جای او

عاشق که آرزو نکند جز رضای دوست
این عجز او بتر بود ازکبریای او

گر مدعی نبود ز خود خواهشی نداشت
او را چه کار تا طلبد مدعای او

گر زیرکی بهل که همین عین آرزوست
کز دوست آرزو بکند جز رضای او

قاآنی ار ز پای فتادست عیب نیست
نیکو قویست دست توانا خدای او