هوش مصنوعی: این شعر عرفانی از نعمت الله ولی، به بیان مفاهیمی مانند وحدت وجود، عشق الهی، و رهایی از حجاب‌های ظاهری می‌پردازد. شاعر با استفاده از استعاره‌هایی مانند نور، آب، دریا، و می، حالتی از اتحاد با معشوق حقیقی را توصیف می‌کند و اشاره دارد که همه چیز مخلوق اوست و حقیقت فراتر از ظواهر است.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی موجود در شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اصطلاحات و استعاره‌های به کار رفته نیاز به دانش ادبی و عرفانی پایه دارند.

غزل شمارهٔ ۲۳۸

نور رویش آفتابی دیگر است
چشم ما بر ماهتابی دیگر است

گر کسی بیند خیال او به خواب
آن خیال ما و خوابی دیگر است

آب چشم ما به هر سو می رود
روی ما شسته به آبی دیگر است

موج دریائیم و دریا عین ما
غیر ما بر ما حجابی دیگر است

ساقی ما می به ما بخشد مدام
خیر او بر ما برای دیگر است

هرچه می بینی چو آن مخلوق اوست
نزد ما عالیجنابی دیگر است

نعمت الله در خرابات مغان
عاشق مست و خرابی دیگر است
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۳۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۳۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.