هوش مصنوعی: این متن عرفانی بر اهمیت عشق حقیقی و معنوی تأکید دارد و بیان می‌کند که ارزش هر چیز به نیت و انگیزه‌ی انسان بستگی دارد. شاعر عشق به معشوق حقیقی (خدا یا یار معنوی) را بر هر عمل ظاهری ترجیح می‌دهد و از وابستگی به ظواهر دنیوی دوری می‌جوید. او عشق را به‌عنوان جوهره‌ی زندگی می‌ستاید و معتقد است حتی رنج‌های عشق نیز به‌خاطر نیکویی معشوق، ارزشمند است.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی نیاز دارد. همچنین، برخی از اصطلاحات و استعاره‌های به‌کاررفته ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد.

غزل شمارهٔ ۳۵۳

اگر تو عاشق یاری به عشق دوست نکوست
به هر چه دیده گشائی چه حسن اوست نکوست

اگر به کعبه رَوی بی هوای یار بد است
وگر به میکده باشی به یاد دوست نکوست

جهان و صورت و معنی چو مغز باشد و پوست
تو مغز نغز بگیر و مگو که پوست نکوست

اگرچه کشتن عشاق بد بود بر ما
ولی چه عادت آن یار نیکخوست نکوست

تو را نظر به خود است ای عزیز بد باشد
مرا که در همه حالی نظر به دوست نکوست

بیا و جامهٔ جان چاک زن به دست مراد
چو لطف او به کرم در پی رفوست نکوست

ز زلف یار به عمر درازت ای سید
چو شانه حاصلت از نیم تار موست نکوست
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۵۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۵۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.