هوش مصنوعی:
این شعر از خداوند درخواست می‌کند که وصل و شادی را به هجران و غم تبدیل نکند، باغ جان را سرسبز نگه دارد و به مستان و بستان آسیب نرساند. همچنین از خدا می‌خواهد که خلق را سرگردان نکند، شاخه‌ها را نشکند و مرغان را پران نکند. شعر بر حفظ امید و جلوگیری از ویرانی کعبهٔ اقبال تأکید دارد و از خدا می‌خواهد که دشمنان را کور کند و خواسته‌های دل آن‌ها را برآورده نکند.
رده سنی:
12+
این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی است که برای درک کامل آن، مخاطب نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. کودکان زیر 12 سال ممکن است در درک مفاهیم پیچیده‌ی آن دچار مشکل شوند.
غزل شمارهٔ ۲۰۲۰
ای خدا این وصل را هِجْران مَکُن
سَرخوشانِ عشق را نالان مَکُن
باغِ جان را تازه و سَرسَبز دار
قَصدِ این مَستان و این بُستان مَکُن
چون خَزان بر شاخ و بَرگِ دل مَزَن
خَلْق را مِسکین و سرگردان مَکُن
بر درختی کاشْیانِ مُرغِ توست
شاخْ مَشْکَن، مُرغ را پَرّان مَکُن
جمع و شمعِ خویش را بَرهَم مَزَن
دشمنان را کور کُن، شادان مَکُن
گر چه دُزدانْ خَصْمِ روزِ روشنند
آنچه می‌خواهد دلِ ایشانْ مَکُن
کعبهٔ اِقْبالْ این حَلْقه‌ست و بس
کعبهٔ اومید را ویرانْ مَکُن
این طَنابِ خیمه را بَرهَم مَزَن
خیمهٔ توست آخِر ای سُلطان مَکُن
نیست در عالَم زِ هِجرانْ تَلْخ‌تَر
هرچه خواهی کُن، وَلیکِن آن مَکُن
سَرخوشانِ عشق را نالان مَکُن
باغِ جان را تازه و سَرسَبز دار
قَصدِ این مَستان و این بُستان مَکُن
چون خَزان بر شاخ و بَرگِ دل مَزَن
خَلْق را مِسکین و سرگردان مَکُن
بر درختی کاشْیانِ مُرغِ توست
شاخْ مَشْکَن، مُرغ را پَرّان مَکُن
جمع و شمعِ خویش را بَرهَم مَزَن
دشمنان را کور کُن، شادان مَکُن
گر چه دُزدانْ خَصْمِ روزِ روشنند
آنچه می‌خواهد دلِ ایشانْ مَکُن
کعبهٔ اِقْبالْ این حَلْقه‌ست و بس
کعبهٔ اومید را ویرانْ مَکُن
این طَنابِ خیمه را بَرهَم مَزَن
خیمهٔ توست آخِر ای سُلطان مَکُن
نیست در عالَم زِ هِجرانْ تَلْخ‌تَر
هرچه خواهی کُن، وَلیکِن آن مَکُن
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۰۱۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۰۲۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
