هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی و اخلاقی است که در آن شاعر از عشق، ایمان، جفا، و رفتارهای انسانی سخن می‌گوید. شاعر از مخاطب می‌خواهد که به درد دیگران توجه کند، از جفا و ظلم بپرهیزد، و به عهد خود وفادار بماند. همچنین، او از مخاطب می‌خواهد که به عشق و ایمان احترام بگذارد و از رفتارهای ناشایست دوری کند.
رده سنی:
16+
این متن حاوی مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند جفا و عشق نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی بیشتری دارند تا به درستی درک شوند.
غزل شمارهٔ ۲۰۱۹
ای بِبُرده دل، تو قَصدِ جان مَکُن
وانچه من کردم تو جانا آن مَکُن
بِنْگَر اَنْدَر دُردِ من گَر صاف نیست
دَردِ خود مَفْرستَم و دَرمان مَکُن
دادِ ایمانْ داد، زُلفِ کافِرَت
یک سَرِ مویی زِ کُفرْ ایمان مَکُن
عادتِ خوبانْ جَفا باشد، جَفا
هم بر آن عادت بُرو، اِحْسان مَکُن
گر چه دل بر مرگِ خود بِنْهاده‌ایم
در جَفا آهسته‌تَر، چندان مَکُن
عیشِ ما را مرگ باشد پَرده دار
پَرده پوش و مرگ را خَندان مَکُن
ای زُلَیخا فِتْنهٔ عشق از تو است
یوسُفی را هَرزه در زندان مَکُن
چون سَرِ رِنْدان نداری وَقتِ عیش
وَعده‌‌ها اَنْدَر سَرِ رِنْدان مَکُن
نورِ چَشمِ عاشقانْ آخِر تویی
عیش‌‌ها بر کوریِ ایشان مَکُن
نَقْدَکی را از یکی مُفْلِس مَبَر
از حَریصی نَقْدِ او در کان مَکُن
شب روان را هَمچو اِسْتاره مَسوز
راهِ خود را پُر زِرَهبانان مَکُن
شَمس تبریزی یکی رویی نِمای
تا اَبَد تو رویْ با جانان مَکُن
وانچه من کردم تو جانا آن مَکُن
بِنْگَر اَنْدَر دُردِ من گَر صاف نیست
دَردِ خود مَفْرستَم و دَرمان مَکُن
دادِ ایمانْ داد، زُلفِ کافِرَت
یک سَرِ مویی زِ کُفرْ ایمان مَکُن
عادتِ خوبانْ جَفا باشد، جَفا
هم بر آن عادت بُرو، اِحْسان مَکُن
گر چه دل بر مرگِ خود بِنْهاده‌ایم
در جَفا آهسته‌تَر، چندان مَکُن
عیشِ ما را مرگ باشد پَرده دار
پَرده پوش و مرگ را خَندان مَکُن
ای زُلَیخا فِتْنهٔ عشق از تو است
یوسُفی را هَرزه در زندان مَکُن
چون سَرِ رِنْدان نداری وَقتِ عیش
وَعده‌‌ها اَنْدَر سَرِ رِنْدان مَکُن
نورِ چَشمِ عاشقانْ آخِر تویی
عیش‌‌ها بر کوریِ ایشان مَکُن
نَقْدَکی را از یکی مُفْلِس مَبَر
از حَریصی نَقْدِ او در کان مَکُن
شب روان را هَمچو اِسْتاره مَسوز
راهِ خود را پُر زِرَهبانان مَکُن
شَمس تبریزی یکی رویی نِمای
تا اَبَد تو رویْ با جانان مَکُن
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۰۱۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۰۲۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
