ماتِ خود را صَنَما ماتْ مَکُن
به جُز از لُطف و مُراعاتْ مَکُن

خُرده و‌‌ بی‌اَدَبی‌ها که بِرَفت
عَفو کُن، هیچ مُکافاتْ مَکُن

وَقتِ رَحْم است، بِکُن، کینه مَکَش
بنده را طُعْمهٔ آفاتْ مَکُن

به سَرِ تو که جُدایی مَنْدیش
جُز که پیوند و مُلاقاتْ مَکُن

خاکِ خود را به زمین بَرمَگُذار
مَنْزِلَش جُز به سَماواتْ مَکُن

اوَّلَش جُز به سویِ خویشْ مَکَش
آخِرش جُز که سَعاداتْ مَکُن

آنچه خو کرد زِ لُطفَت، بِرَسان
تَرکِ تیمار و جِرایاتْ مَکُن

بَندهٔ اهلِ خَراباتِ توایم
پُشتِ ما را به خَراباتْ مَکُن

ما کِه باشیم که گوییم مَکُن؟
چون که گفتیم، مُماراتْ مَکُن

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir